Er was eens… Het verhaal van een beginnende duiker
een jaar als een sneltrein...
Het begon allemaal 1 jaar geleden. Wat zeg ik? Eigenlijk begon het allemaal al veel vroeger. We beginnen opnieuw!
Het begon allemaal in mei 2015. Als pas getrouwd koppeltje vertrokken we op huwelijksreis naar Griekenland. Sven stelde daar een zeer verrassende keuze voor: een duikinitiatie!
2 nachten heb ik amper geslapen van de stress. Zou ik dit wel kunnen? Is dat niet gevaarlijk? En zo ademen via de mond door een slangetje…. Brrr . Niet zo super uitgeslapen begon ik dus aan mijn allereerste keer duiken ooit.
Hoe diep we uiteindelijk zijn gegaan of hoe lang we weg waren gebleven weet ik niet meer. Wat we gezien hebben ook niet. Al wat ik me nog kan herinneren is dat ik enorm trots was op mezelf dat ik dit had meegedaan en dat ik een beetje last had van mijn oren. Sven kon zich echter ieder detail nog herinneren van de duik en kon er niet over zwijgen. Hij had duidelijk de duikmicrobe te pakken!
Terug thuis aangekomen was hij er nog steeds zo enthousiast over dat we op zoek gingen naar een club. En zo zijn we dus bij Safe Diving te Merksem terecht gekomen. ’t is te zeggen… zo is Sven bij Safe Diving terecht gekomen. Ik was voor mezelf nog niet zo overtuigd of duiken nu wel iets voor mij zou zijn. (dom dom dom, ik weet het) Met een bang hartje liet ik Sven zich inschrijven bij de club. Ervan overtuigd dat ik hem nooit, maar dan ook nooit zou laten vertrekken met duiken zonder dat ik in de buurt zou zijn. Iedere dinsdagavond kwam hij dolenthousiast terug van de trainingen. Vertellend wat hij weer allemaal had geleerd. Maar al waar ik aan kon denken was “is dat allemaal wel veilig? Zo lang uw adem ophouden,..”. De eerste twee maanden vlogen voorbij en toen kwam Sven plots thuis met het nieuws dat hij binnenkort zijn eerste echte duik mocht gaan doen in de put van Ekeren. DE PUT VAN EKEREN!!!! Daar had ik enkel nog maar spookverhalen over gehoord. Vele duikers die daar verdronken of verdwenen waren…. en daar zouden ze hem als beginnende duiker naartoe sturen??? Mijn hartje ging fel tekeer, maar mijn shoeke was zo enthousiast dat ik hem uiteraard liet gaan.
Tijdens de doopduik van Sven leerde ik de club en het duiken op een hele andere manier kennen. Ik was er zeker van dat hij in goede handen was en liet hem stilletjes vertrekken richting de put….. Geen seconde heb ik het wateroppervlak die dag uit het oog verloren. Maar 30 minuutjes later kwam er een dolgelukkige man terug boven water, mijn ventje, oef!
Ook de debriefing volgde ik nieuwsgierig mee. Ik ontdekte dat er veel meer leven te vinden was in de put dan ik voordien dacht. Maar…. Nog veel belangrijker dan dat, ik merkte dat veel mensen proeven hadden gedaan. Je kon dus niet zomaar gaan duiken, er werden wel degelijk testen en proeven afgelegd voor het behalen van een brevet. De zoveelste opluchting van de dag J
De volgende 2 duiken (aan de Oosterschelde) ben ik nog braaf meegegaan met Sven. Gewoon om zeker te zijn. Maar toen ontdekte ik dat aan de kant staan wachten niet zo interessant is als duiken zelf. Het is vooral veel kouder! De komende duiken dat jaar bleef ik dus met een gerust hartje lekker warm thuis zitten. Iedere duik kwam Sven heel enthousiast terug thuis vol verhalen met wat hij gezien had. En zo begonnen de kriebels bij mij toch ook stilletjes aan te komen.
Die zomer zijn we naar Spanje op vakantie geweest. Ook daar was een duikcentrum in de buurt en uiteraard wilde Sven gaan duiken. Voorzichtig polste ik of ik ook mee kon en zo eindigden ik, Sven en zijn vader in een nieuwe duikinitiatie. Deze keer had ik geen last van mijn oren en genoot ik er zo van dat ook bij mij de knoop werd doorgehakt. Na de zomer zou ook ik mij inschrijven bij de duikclub samen met Sven zijn vader. Een keuze waar ik nog geen seconde spijt van heb gehad!
En zo ben ik weer bij het begin van mijn verhaal aangekomen. Namelijk, 1 jaar geleden. Toch wel wat zenuwachtig begon ik in september vorig jaar aan de duikinitiatie van de club. Na een geruststellende uitleg over de werking van de club trok ik samen met mijn buddies richting zwembad. Hier kreeg ik een goede uitleg maar vooral, kon ik alles in een veilige omgeving uittesten onder toezicht van degelijke instructeurs. Het gaf mij zeker een geruststellend gevoel.
De eerste lesjes in het zwembad verliepen vrij moeizaam bij mij. Een voor een zag ik mijn mede kandidaat 1* duikers slagen in de zaken die bij mij maar niet wilden lukken. Vooral het uittrimmen vergde veel moeite. Maar dan, ongeveer een week of 2 voor de zwembadproeven zouden plaatsvinden, euforie! Ik had de klik gevonden en opeens verliep het uittrimmen probleemloos. Oef, ik was dan toch geen hopeloos geval! (Merci Brian, Walter en Roland voor het getoonde geduld!) Mijn zelfvertrouwen kwam weer terug en ik was vertrokken. Voor ik het wist was ook ik geslaagd voor de zwembadproeven en kwam de dag van de doopduik stilaan dichterbij. Helaas…. De doopduik waarbij ik niet aanwezig kon zijn L Wij hadden dat weekend namelijk al lang een vakantie naar de Engelse familie vastgelegd. Groot was dan ook mijn geluk toen bleek dat Sven met zijn neef iets geregeld had gekregen en ook ik een doopduik zou krijgen. Al was het dan wel niet in de put van Ekeren met mijn eigen instructeurs maar in een steengroeve in Engeland met de plaatselijke instructeurs.
Ik voelde me dolgelukkig!
De 2 maanden die daarop volgden ben ik niet meer kunnen gaan duiken. Sommige clubduiken gingen door op dagen dat we al andere hobby’s en activiteiten hadden, andere clubduiken was het water gewoon te koud om mee te kunnen met een nat pak.
Ergens halverwege februari was het dan toch zo ver. Ook ik zou voor de eerste keer in de fameuze put van Ekeren gaan duiken en Walter was de (on)gelukkige ziel die mij mocht meenemen onder water J We doken ongeveer 9m diep, met een totale duiktijd van 22 minuten. Ik zag voor de eerste keer de rand van de put en vond dit toch redelijk indrukwekkend. Het water was slechts 9°C maar koud had ik het totaal niet. Misschien lag dit wel aan het feit dat ik mijn armen nog te veel bewoog, die opmerking vond ik namelijk terug in mijn boekje J. Maar meer waarschijnlijk zal het wel gewoon aan de opwinding en de zenuwen gelegen hebben.
Nog een paar maanden later (in april) zou ik mijn eerste Oosterscheldeduik doen, ook weer met Walter! (blijkbaar matchen wij goed want ik heb het meeste met hem gedoken het afgelopen jaar :p ) Ik was heel benieuwd naar wat de Oosterschelde zoal te bieden had. Maar deze duik eindigde toch in een lichte teleurstelling. Ik heb welgeteld 15min. In het water gezeten en heb hierbij letterlijk niets gezien! Het zicht was die dag zo slecht dat ik mij de hele tijd op Walter zijn lichtje moest focussen om hem niet kwijt te raken en voor onze eigen veiligheid eindigden we de duik dus vrijwel onmiddellijk.
Gelukkig kreeg ik 2 weken later een herkansing aan Gorishoek, deze keer met Philippe. Voor mij nog steeds een van de mooiste duiken waarbij ik het meeste heb gezien het afgelopen jaar!
Tijdens de zwembadtrainingen werden de oefeningen steeds moeilijker. Philippe en Erwin bereidden ons voor op de zwembadproeven voor de tweede ster. Ook hier werd weer een hindernis overwonnen. Mezelf achteruit van de blokken in het water laten vallen met volledige uitrusting….. Vele knikkende knieën en blauwe billen (van recht op de billen in het water te vallen, niet van een pak slaag! XD) maar vooral de aanmoedigingen van de instructeurs en mededuikers hebben ervoor gezorgd dat ik voor deze proef slaagde. Alweer een pluim voor de instructeurs!
Ondertussen was ik er zo van overtuigd dat ik deze hobby sowieso zou volhouden dat er een eigen pak werd aangeschaft. Ik ging dit pak testen met Fab in de put en had het nog nooit zo warm gehad tijdens het duiken als nu! De luxe van een eigen pak v.s. een lekkend huurpak is toch enorm J
Er volgden nog vele leuke en mooie duiken na deze. En in de zomer botste ik op een koopje van een zo goed als nieuwe 2de hands Jacket. Tijd om deze ook eens te testen. Ondertussen had ik al genoeg gedoken om met een 3* duiker in het water te mogen. Nog meer slachtoffers om uit te kiezen, joepie! Dick werd de gelukkige om samen met mij mijn jacket uit te gaan testen. Ook van hem kreeg ik weer veel tips en tricks en maakte ik een fijne duik.
Ondertussen ben ik ongeveer een jaar aan het duiken in deze fantastische club en geniet ik er echt volop van. Er staan reeds 31 duikjes op mijn teller maar daar mogen er gerust nog heel veel bijkomen. Mijn laatste duik was mijn “doopduik” in de Ekerse putten waar ik eindelijk mijn duikgeloftes mocht afleggen bij de fantastische enige echte Neptunus. Ik heb deze club mogen leren kennen als een fijne groep mensen waar iedereen welkom bij is. Een hechte groep waar iedereen voor iedereen zorgt, zoals een echte buddy hoort te zijn. Zowel in als uit het water. Ook tijdens het duikkamp werd dit mij zeer duidelijk toen ik er de laatste dag helaas uitviel door een gemene oorontsteking die mij velde L Het duikkamp is zeker en vast ook een van de top herinneringen van het afgelopen duikjaar. Een momentje waarbij we iedereen weer wat beter leerden kennen in afwisseling met hele mooie en leuke duikjes.
Mijn eerste duikjaar is voorbij gevlogen met vele ups en een paar downs (die gelukkig snel overwonnen werden) en wat mij betreft mogen er zo nog heeeeeel veel volgen!
Merci aan alle instructeurs die zich telkens weer inzetten om ervoor te zorgen dat iedereen op een veilige, leuke manier kan genieten van deze toch wel heel speciale maar heerlijke sport! Jullie zijn stuk voor stuk toppers en brengen jullie enthousiasme en passie voor het duiken zeker en vast goed over naar alle leden van de club. Ik heb al zeer veel van jullie geleerd en ben daar heel gelukkig mee J Nog 2 duikleidingen en een redding te gaan en ik heb eindelijk de begeerde tweede ster behaald. Een brevet dat ik zonder jullie hulp, geduld, steun en uitleg nooit zou behaald hebben. Merci!
Tot op de volgende duik,
Blub, Nicky x